Το ταξίδι μου με το γατάκι, Part 1!

Helloooooooo!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Λοιπόν! Εγώ είμαι μια χαρά και μιας και δεν έχω τι να κάνω, λέω να σας πω πως πέρασα στο ταξιδάκι μου με το γατουλίνι μου! Δεύτερη φορά που πηγαίναμε στη Γαλλία με το γατάκι και συγκεκριμένα στο μέρος όπου γνωριστήκαμε! Πάνω κάτω θα διαβάσετε τα ίδια και θα δείτε τις ίδιες περίπου φωτογραφίες βέβαια τραβηγμένες από διαφορετική οπτική γωνία. Ξεκινώ!

Ημέρα Τετάρτη.

Πάω στη δουλειά ενθουσιασμένη αλλά και προβληματισμένη από το ταξίδι που θα ακολουθούσε! Προβληματισμένη λόγω του μέσου μου μεταφοράς προς τις χώρες που θα επισκεπτόμουν Αεροπλάνο! Δεν είχα ξαναμπεί ποτέ.. Οι σκέψεις μου ήταν πολλές μιας και άκουγα διάφορες απόψεις για το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο. Άλλοι μου έλεγαν πως όταν ανέβαιναν σε αυτό ένιωθαν απαίσια, άλλοι πως ένιωθαν τέλεια.. Σε άλλους βούλωναν τα αυτιά, σε άλλους όχι.. Κυρίως αυτό με προβλημάτιζε. Τα αυτιά, μιας και έχω ένα θεματάκι..Που λέτε, περίμενα πως και πως να περάσουν οι ώρες. 9, 10, 11, 12, 1, 2, 2 και κάτι. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τους συναδέλφους μου.. Έκανα μια γύρα από όλα τα γραφεία, τους αποχαιρέτησα, μου ευχήθηκαν και έφυγα..

Έφτασα σπίτι καταϊδρωμένη από τη μεσημεριανή ζέστη και ετοίμασα τα πράγματά μου. Τα περισσότερα βέβαια τα είχα έτοιμα από τις προηγούμενες ημέρες. Πήγε 3 η ώρα και ξεκίνησα για την Αθήνα. Στην πρωτεύουσα έφτασα αργά το απόγευμα. Με το που έφτασα στο σπίτι μου εκεί, προετοιμάστηκα κατάλληλα -ξέρετε, γενική καθαριότητα- και έπεσα για ύπνο -ύπνος τώρα 1-1,5 ώρες-... Τέλοσπαντων..

Από την άλλη, το γατάκι μου, με το αεροπλάνο των 11 θα πετούσε για Αθήνα και θα με περίμενε.

Ημέρα Πέμπτη. Μέρα 1η

Ξύπνησα και προετοιμάστηκα. Πήρα τη βαλίτσα μου και περίμενα το ταξί μες τη μαύρη νύχτα.. Με το που έφτασα στο αεροδρόμιο το πόσο καταεκνευρίστηκα δε λέγεται... Για μια απόσταση 20 λεπτών (σε χιλιόμετρα δεν ξέρω πόσο είναι) ο ταξιτζής μου πήρε 56 ευρώ παρακαλώ!! ΈΛΕΟΣ.. Νεύρα εγώ...

Τέλοσπάντων, μετά από κάνα 10λεπτο (λόγω λάθους συνεννόησης) βρήκα και το γατάκι μου να με περιμένει. Καθίσαμε μαζί και περιμέναμε μέχρι η ώρα να πάει 5 όπου και θα συναντούσαμε τον υπεύθυνο του γκρουπ με το οποίο ταξιδεύαμε για να μας δώσει τα εισιτήριά μας. Αν και νύχτα, το αεροδρόμιο είχε πάρα πολύ κόσμο και κυρίως τουρίστες και μάλιστα νόστιμους ;)

Το Ελευθέριος Βενιζέλος τη νύχτα

Η ώρα είχε πάει 5 και βρεθήκαμε με τις βαλίτσες στο χέρι να περιμένουμε στον κισσέ της Alitalia τον υπεύθυνο του γκρουπ. Ήρθε σε μας μια κυρία, μας έδωσε τα εισιτήρια και πήγαμε στον κισσέ για το check in. Η όλη διαδικασία για μένα ήταν πρωτόγνωρη.. Την ώρα που πήρα τα εισιτήρια ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά και μονολογούσα λέγοντας "Σε λίγο θα μπεις σε αεροπλάνο¨..

Στον κισσέ της Alitalia δέχτηκα το πρώτο σοκ... Ο υπάλληλος ήταν ένα κουκλάκι!! Κάπου στα 25.. Το γατάκι μου, τον αποκαλούσε κουκλί ενώ εγώ μωρό :) Μας εξυπηρέτησε το παιδί, αλλά μου την έσπασε που μας μιλούσε στον πληθυντικό! Με το που δώσαμε τις βαλίτσες (και εκεί σφίχτηκα λίγο μιας και είπα από μέσα μου ¨Που την πάνε;") μας έδωσαν τις κάρτες επιβίβασης. Η ώρα που πετούσαμε ήταν 7 παρά 5, αλλά έπρεπε στην πύλη να βρισκόμαστε από τις 6 και 10.

Μετά από λίγο περπάτημα στο αεροδρόμιο, είχε έρθει η ώρα για να πάμε στην πύλη. Περάσαμε από τα αφορολόγητα και κατευθυνθήκαμε προς την πύλη μας. Περάσαμε τον σωματικό έλεγχο (το τι κόσμος ήταν εκεί δε λέγεται), βέβαια το γατάκι είχε και κάποια προβληματάκια με μια κρεμούλα που κουβαλούσε (ξέρετε, υγρά δεν επιτρέπονται και κυρίως νερό)αλλά όλα καλά και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα αναμονής. Επειδή, μπροστά από μας είχε υπερβολικό κόσμο, δεν βρήκαμε θέση να κάτσουμε ούτε για δείγμα. Μείναμε για λίγο όρθιες και στη συνέχεια ακούγαμε από το μικρόφωνο να μας μιλάει το κουκλί κατά το γατί και μωρό κατά εμένα!! Είπε ότι είχε να πει και στα ελληνικά και στα αγγλικά και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι. Στη συνέχεια στάθηκε στην πόρτα, μας έκοψε τα αποκόμματα από τις κάρτες επιβίβασης και κατευθυνθήκαμε προς τα λεωφορειάκια που θα μας μετέφεραν μέχρι το αεροπλάνο.

Μετά από μια διαδρομή 5 λεπτών στους αεροδιαδρόμους φτάσαμε έξω από το αεροπλάνο! Το γατάκι μου, μου είπε πως ήταν το πιο μεγάλο αεροπλάνο στο οποίο θα έμπαινε. Με το που βγήκαμε από το λεωφορειάκι, ξαναείδαμε το κουκλί μωρό να έχει την εποπτεία των πάντων. Περάσαμε από μπροστά του και κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες. Ανεβήκαμε από τους τελευταίους. Πάνω στις σκάλες, κάτι αισθάνθηκα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Κάτι σαν "Τώρα δεν υπάρχει επιστροφή.. Και να θες να κατέβεις δεν μπορείς"..

Με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο κατευθυνθήκαμε προς τις θέσεις μας. Το αεροπλάνο είχε 3 θέσεις δεξιά και 3 αριστερά. Είχα πολύ πλάκα μιας και δεν ήξερα που βρίσκονταν τα νούμερα των θέσεων! Το γατί, μου είπε πως βρισκόταν στο πάνω μέρος. Το γατί κάθισε στο παράθυρο και εγώ δίπλα του. Βάλαμε τη ζώνη μας και περιμέναμε. Από το παράθυρο είχαμε ωραιότατη θέα! Το κουκλί-μωρό να είναι έξω από το διπλανό μας αεροπλάνο, ένα της Lufthasa. Μετά, έφυγε και μείναμε εμείς κι εμείς!

Θέα από τα παράθυρα του αεροπλάνου

Σε κάποια φάση, το γατάκι μου είπε "Ρε συ, άντρας αεροσυνοδός!". Τι το 'θελα και τον κοίταξα.. Έπαθα και το δεύτερο σοκ! ΠΑΊΔΑΡΟΣ!!!!!!!!!!!!!! Αν και το γατάκι μου έλεγε πως είχε μεγάλη μύτη, εμένα πάντως μου φάνηκε μια χαρά! Μέχρι στιγμής είναι ο πιο ωραίος άντρας που έχω δει ποτέ!!

Την ώρα που ήμουν στο αεροπλάνο παρατηρούσα τα πάντα! Τις αεροσυνοδούς να πηγαινοέρχονται όπως και τον κόσμο, τον παίδαρο..

Η ώρα κυλούσε, αλλά δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε από το έδαφος..7 παρά 5, 7, 7 και 5... Ήταν η ώρα! Μας μίλησε ο πιλότος, η αεροσυνοδός και μας έδειξαν ένα βίντεο με τις οδηγίες ασφαλείας! Τι το 'θελαν; Κάτι πήγε να με πιάσει τότε.. Κατά περίεργο τρόπο όμως, δεν φοβόμουν καθόλου.. Ένιωθα απλά υπερένταση..

Κατά τις 7 και 5 το αεροπλάνο άρχισε να κινείται.. (Αργήσαμε επειδή περιμέναμε τα άλλα αεροπλάνα που ήταν μπροστά μας να απογειωθούν). Είπα στο γατί μου ότι πάει λες και είναι αυτοκίνητο! Τότε το γατί μου απάντησε πως ναι, αλλά όταν είναι να απογειωθούμε τότε θα το καταλάβαινα... Μέχρι που πήραμε θέση στον αεροδιάδρομο Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο και είδα άλλα 4-5 αεροπλάνα να έχουν πάρει θέση το ένα πίσω από το άλλο, πίσω από 'μας.

Ξαφνικά, το αεροπλάνο ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα! Όντως, το κατάλαβα! Ήταν έτοιμο για απογείωση! Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ένιωθα όλο το κορμί μου να πιέζεται απότομα προς τα πίσω(βλέπετε ήμουν πολύ χαλαρή λίγο πριν την απογείωση). Αμέσως κοίταξα την οροφή του αεροπλάνου μιας και φοβόμουν οτι θα ζαλιζόμουν αν θα κοίταζα έξω! Σε κάποια φάση, το αεροπλάνο πήρε μια κλίση προς τα αριστερά.. Εκείνη την ώρα είπα "Πέφτουμε...". Κοίταξα τριγύρω και τους είδα όλους χαλαρούς.. Τι στο καλό, μόνο εγώ φοβόμουν; Ευτυχώς με καθησύχασε το γατάκι μου, λέγοντάς μου πως αυτή η κλίση που πήρε το αεροπλάνο ήταν στροφή! Ρώτησα στο γατί μου, αν όντως απογειωθήκαμε(!!!!!!) και μου απάντησε "Τώωωωωωραααα". Κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα οτι ήδη βρισκόμασταν πάνω απ' τα σύννεφα! Βέβαια το αεροπλάνο φαινόταν να έχει ακόμη την κλίση προς τα πάνω, πράμα που σήμαινε πως εξακολουθούσαμε να ανεβαίνουμε...

Η Αθήνα από ψηλά

Ευτυχώς τα αυτιά μου δεν είχαν βουλώσει καθόλου! Τελικά μ' άρεσε! Ειδικά η θέα από το παράθυρο! Αν σκεφτεί κανείς ότι η πτήση διαρκούσε 1 ώρα και 40 λεπτά, θα έλεγα πως η ώρα περνούσε πολύ γρήγορα. Μετά από κανένα 40λεπτο μας έφεραν και τους καφέδες!
Εκνευρίστηκα πάρα μα πάρα πολύ όμως γιατί ο παίδαρος σερβίριζε αυτούς που καθόταν στην μπροστινή πλευρά του αεροπλάνου, ενώ εμείς καθόμασταν προς την πίσω! Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!!


Θέα από ψηλά

Η Ρώμη από ψηλά

Η ώρα περνούσε ευχάριστα.. Την ώρα που ήμασταν στον αέρα σκεφτόμουν,"Εντάξει με την απογείωση και με το τώρα.. Με την προσγείωση τι κάνουμε;".. Μέχρι που μας ανακοίνωσαν πως τα επόμενα 20 λεπτά θα ακολουθούσε η διαδικασία της προσγείωσης. Το αεροπλάνο κατέβαινε σταδιακά μέχρι που έφτασε πάνω από το Fiumicino. Εκεί πήρε μια βαθιά κλίση και προσγειώθηκε. Το αεροπλάνο μόλις προσγειώθηκε, πήγαινε σφαίρα.. Λογικό ήταν άλλωστε!

Μόλις φτάσαμε, κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο και την ώρα που πλησίαζα την πόρτα, πέρασα δίπλα από τον παίδαρο και τον πιλότο και τους είπα "Ariverderci"(Αχχχχχχχχ μακάρι!)! Αυτό ήταν! Είχαμε φτάσει στη Ρώμη :) σώοι(!!!!) αλλά δυστυχώς δεν θα ξανάβλεπα τον παίδαρο :( Κατεβήκαμε με τις σκάλες και μπήκαμε σε λεωφορειάκια. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο, συναντήσαμε τον συνοδό μας-ξεναγό δεν είχαμε- και μας έδωσε οδηγίες για το επόμενο αεροπλάνο!

Το Fiumicino

Τη λίγη ώρα που μας απέμεινε, είχαμε να βρούμε το χώρο των καπνιστών ο οποίος είναι ένα γυάλινο δωμάτιο από πλέξι γκλας... Καταλαβαίνετε πως είναι η ατμόσφαιρα εκεί μέσα... Αμέσως μετά από ΄κει, κατευθυνθήκαμε προς την πύλη για το αεροπλάνο που θα μας πήγαινε Νίκαια. Alitalia πάλι. Ευτυχώς που η πύλη ήταν κοντά μας και δε χρειαστήκαμε πολύ περπάτημα!

Αυτή τη φορά δεν περάσαμε από έλεγχο, παρα μόνο δείξαμε τα διαβατήριά μας. Στη συνέχεια μπήκαμε στο αεροπλάνο μέσω φυσούνας. Στην είσοδο συναντήσαμε πάλι άντρα αεροσυνοδό(για την ακρίβεια ιπτάμενο φροντιστή) ο οποίος ήταν εξίσου ωραίος με τον 1ο! Μιας και η πτήση διαρκούσε μόνο 1 ώρα, το αεροπλάνο ήταν μικρότερο. Και η γκαντεμιά ήταν πως καθόμασταν στο φτερό με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια της πτήσης να ακούμε την τουρμπίνα.

Καθίσαμε, πάλι το γατί στο παράθυρο και εγώ δίπλα του και δίπλα μου κάθισε ένας πάρα πολύ sexy Ιταλός με κάτι μπράτσα...κόλαση!! Το αεροπλάνο απογειώθηκε και έφτασε αρκετά ψηλά σε σχέση με το προηγούμενο αεροπλάνο. Πάνω από 2 στρώματα συννέφων! Έκανα σε κάποια φάση να κοιτάξω τον Ιταλό που καθόταν δίπλα μου, και τον είδα να έχει ξεραθεί λες και είχε να κοιμηθεί 2 μέρες! Στο μισάωρο μας έφεραν πάλι κάτι να πιούμε-ο Ιταλός βέβαια δεν πήρε τίποτα μιας και κοιμόταν-. Με το γατί διαπιστώσαμε κάτι. Το προσωπικό του συγκεκριμένου αεροπλάνου ήταν πολύ αγενέστατο..Ειδικά η μία αεροσυνοδός...σκύλα!

Θέα από το δεύτερο αεροπλάνο

Αργότερα, από τα παράθυρα φαινόταν η Νίκαια. Τότε μας είπαν (αυτή η σκύλα το ανακοίνωσε,γκρρρρρρρρρ) πως ξεκινούσε η διαδικασία της προσγείωσης. Λίγο πριν φτάσουμε, ξύπνησε και ο Ιταλός δίπλα μου.. Η προσγείωση ήταν απαίσια. Προσγειωθήκαμε πολύ απότομα... Τι σκατά; Με τον αυτόματο πιλότο το είχε προσγειώσει; Τέλοσπαντων, φτάσαμε καλά και αυτό είχε σημασία.

Η Νίκαια από ψηλά

Το αεροδρόμιο της Νίκαιας

Στη συνέχεια βγήκαμε πάλι με φυσούνα και πήγαμε προς τους ιμάντες να παραλάβουμε τις βαλίτσες. Τις πήραμε και κατευθυνθήκαμε με το γκρουπ στο λεωφορείο. Ήταν ένα μίνι μπας μιας και σύνολο ήμασταν κάπου 18 άτομα. Στο λεωφορείο είχαμε Γάλλο ξεναγό ο οποίος μιλούσε αγγλικά. Με το που μπήκαμε μέσα ξεκινήσαμε την ξενάγηση στη Νίκαια. Αρχικά, επισκεφτήκαμε το λιμάνι με τα χιλιάδες κότερα και στη συνέχεια πήγαμε στην παλιά πόλη και στη αγορά τους(κάτι σαν παζάρι και λαική).

Οι φοίνικες δέσποζαν παντού στη Νίκαια

Η αγαπημένη μου φωτογραφία

Ξενοδοχείο

Δυόροφο τρένο. Τοσυγκεκριμένο θεωρούνταν παλιό!

Ένα μαύρο κτίριο που μου έκανε εντύπωση

Από που να πάω;;

Το λιμάνι με τα κότερα

Ένα αεροπλάνο ανάμεσα στα σύννεφα

Παραλία της Νίκαιας

Πάρκο

Δρόμος και σιδηρόδρομος

Το όνομα Αλέξανδρος δεσπόζει και στη Γαλλία! Βέβαια, στη γαλλική του εκδοχή!

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν οι Κάννες. Κάπου 40 λεπτά διαδρομή γεμάτη φοίνικες. Με το που φτάσαμε εκεί, κατευθυνθήκαμε προς το κτίριο στο οποίο γίνεται το περίφημο φεστιβάλ και βγάλαμε φωτογραφίες στο κόκκινο χαλί.

Το κτίριο που "φιλοξενεί" το φεστιβάλ των Καννών

Το "Hotel Martinez" στις Κάννες

Μία ωραιότατη διαφημιστική πινακίδα!

Το περίφημο "Hotel Carlton"

Καζίνο

Λίγο αργότερα ψάχναμε μέρος για φαγητό. Βρήκαμε ένα ιταλικό εστιατόριο και καθίσαμε εκεί. Ο συνοδός μας είχε πει πως αν και οι Γάλλοι γνωρίζουν αγγλικά δεν πολυμιλάνε. Θα εκτιμούσαν δεόντος αν κάναμε μια προσπάθεια να τους μιλούσαμε στη γλώσσα τους και αυτοί με τη σειρά τους θα μας μιλούσαν στα αγγλικά. Έτσι και είχε γίνει. Παραγγείλαμε όσο θυμόμασταν στα γαλλικά και τα υπόλοιπα τα είπαμε στα αγγλικά!

Κατά την ώρα του φαγητού ξέσπασε κάτι μη φυσιολογικό για τους Γάλλους.. Χαλάζι! Χαλάζι στο μέγεθος λεμονιού! Όλοι κοίταζαν το θέαμα εκστασιασμένοι, όπως και εμείς άλλωστε!

Οι Κάννες μετά την "καταστροφή"!

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το λεωφορείο. Αφού μπήκαμε πάνω, επιστρέφαμε για Νίκαια. Λίγο πριν να φτάσουμε στο ξενοδοχείο κάναμε μια βόλτα στην πόλη όπου επισκεφτήκαμε μια εκκλησία η οποία έμοιαζε πάρα πολύ με το σήμα κατατεθέν της Κόκκινης Πλατείας της Μόσχας, επισκεφτήκαμε και έναν λόφο από όπου είχαμε πανοραμική θέα της πόλης..

Φοίνικας στο προαύλιο της εκκλησίας

Ένα περιστέρι στο προαύλιο της εκκλησίας

Ένα ινστιτούτο ομορφιάς έξω από τη Νίκαια

Η παραλία της Νίκαιας

Σιδηροδρομικός σταθμός

Ξανά το λιμάνι της Νίκαιας

Πανοραμιή θέα της Νίκαιας

Πλατεία της Νίκαιας

"Ακρόπολη" και στη Γαλλία!

Αργότερα πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου και ξεκουραστήκαμε. Το απογευματάκι κάναμε με το γατάκι μια βολτούλα στην πόλη και πήγαμε για φαγητό. Παραγγείλαμε κάτι το οποίο αν και φαινόταν από τη φωτογραφία νοστιμότατο, δεν ήταν καθόλου. Αφού φάγαμε, επιστέψαμε κατευθείαν προς το ξενοδοχείο μιας και δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου την προηγούμενη νύχτα και ήμασταν κουρασμένες.

Το ξενοδοχείο "Ellington" στο οποίο μείναμε

Το τραμ της Νίκαιας

Το χάμπουργκερ που παρήγγειλα

Η Νίκαια το απόγευμα

Το μέλημά μας όμως ήταν άλλο. Το νερό. Ψάχναμε να βρούμε ενφιαλωμένο νερό αλλά δε βρίσκαμε.. Ώσπου σε κάποια φάση περνάει από μπροστά μας ένα ζευγάρι και ακούγαμε από τα χείλη τους "Η Κατερίνα αυτό, η Κατερίνα εκείνο, η Κατερίνα το άλλο.." Βρε τι μας θύμιζε, βρε τι μας θύμιζε...! Έλληνες!! Τους ρωτήσαμε για νερό και μας είπαν να πάμε μια βόλτα από το Mac Donalds. Πήγαμε, πήραμε και το χρυσοπληρώσαμε. 2,5 ευρώ... Τέλοσπαντων, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεραθήκαμε στον ύπνο...

Συνεχίζεται...